Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Duo Reges: constructio interrete. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

• Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
• Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
• Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam.
• Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Quonam, inquit, modo? Nam de isto magna dissensio est. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Pauca mutat vel plura sane; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

1. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
2. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
3. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.
4. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Non semper, inquam;

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?

Quid Zeno?

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Num quid tale Democritus?

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Refert tamen, quo modo.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Proclivi currit oratio. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Iam ille sorites, quo nihil putatis esse vitiosius: quod
bonum sit, id esse optabile, quod optabile, id expetendum,
quod expetendum, id laudabile, deinde reliqui gradus.

Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit
cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam
timebis.